Eindelijk is het werk voor Untenu begonnen met het eerste overleg met onze coördinator en de dag erna een confronterend bezoek aan het ziekenhuis.
Overleg Untenu – Bandanh Chaktomok
Dit jaar viel de planning wat in de soep (door verdrietige omstandigheden, zie hier). In Siem Reap bezocht ik nog wel de kliniek die PrEP verstrekt. En zodoende was de eerste echte klus het overleg met onze coördinator in Cambodja, Bunthorn.
Aangezien hij in Phnom Penh was en ik in zijn woonplaats Battambang, moest ik een paar dagen wachten, maar woensdagavond was het zo ver.
We spraken af in een restaurant van een vriendin van hem: Rosa (of Apsara), een stoere transvrouw. Een mooie locatie voor ons overleg.
We hadden wel wat te bespreken: wat kunnen we leren van het afgelopen jaar? Met name het betalen van de coördinator, de eerste ervaring met een werkplaatsing en een (dure maar succesvolle) opleiding.
Geld…
Geldgebrek is het eeuwige probleem. We erkenden allebei dat het betalen van Bunthorn veel opleverde – maar ook veel kostte. Hem gedeeltelijk vrijmaken kostte voor onze begrippen een aardige duit maar het legde ook bloot hoe groot de nood aan hulp was.
Ook leerzaam: twee verschillende gezichtspunten over de werkplaatsen. De werkgever vond het goed gaan, de geplaatste jongen koos op ene gegeven moment zijn eigen weg. Bunthorn had daarentegen wel wat zinnige kritiek. Zo betaalt de werkgever (overigens begrijpelijkerwijs) geen volledig salaris voor een stagiair, maar de stagiair moet wel rond zien te komen van dat bedrag.
En wij hebben meer te leren: een fiets ter beschikking stellen om naar het werk te gaan (omdat kamers in het centrum onbetaalbaar zijn) is voor iemand die net herstelt van ziekte ook geen goede oplossing.
De individuele scholing was heel succesvol maar heel kostbaar. Gelukkig gaat onze partnerorganisatie opnieuw aan de slag met een oud plan: een groep homo’s en transvrouwen met hiv opleiden tot visagist en kapper. Voor het geld dat we spendeerden aan 1 persoon, kunnen we dan minstens 10 mensen perspectief bieden.
Verder gaan we ons best doen om een vrijwilligerstraining op poten te zetten in maart, dan kan ik er ook bij zijn. Ik zal daarvoor wel Phnom Penh voor een paar dagen moeten verruilen voor Siem Reap of Battambang, maar dat heb ik er graag voor over.
Bezoek aan ziekenhuis i.v.m. noodhulp
Triest nieuws was er ook, terwijl ik in Battambang was is een jonge homoman opgenomen in het ziekenhuis. Bunthorn vroeg of ik met hem mee wilde gaan.
Natuurlijk ging ik mee, ik ben inmiddels wel wat gewend qua ziekenhuizen hier. Ook als het gaat om foto’s van mensen die hulp nodig hebben. Dacht ik…
Een jongeman van 28 in een bed zien liggen, vel over been, aan de beademing, niet in staat te spreken. Diagnose: onbehandelde hiv én TBC. In een ruimte met 8 bedden, d.w.z.: eigen matras meenemen, eigen ventilator en zelf voor het eten zorgen. Zo steriel als het er bij ons uitziet, zo smoezelig ziet alles er hier uit in een overheidsziekenhuis.
Bunthorn deed wat hij moest doen: we vragen altijd een foto van het hiv-boekje en van de ID-kaart, en meestal stuurt hij een foto van de patiënt mee. Hij maakte dus een foto van de jongen die me met een enkele oogopslag aankeek, en daarna zijn ogen weer sloot.
Hoe moet dat voelen in zijn situatie? Ik voelde me behoorlijk opgelaten in ieder geval. Ik bleef op gepaste afstand, zag hoe Bunthorn de moeder alvast wat kasgeld toestopte, want moeder moest haar baan als schoonmaakster opzeggen om bij haar zoon te kunnen zijn.
Als armoede een gezicht heeft, dan was het nu wel duidelijk. Voor zijn verhaal verwijs ik door naar untenu.nl, klik hier.
En ondertussen gaan we alles op alles zetten om meer geld op te halen zodat we dit werk kunnen blijven doen.
(hierna volgen nog enkele blogs over Battambang, er was veel te doen in enkele dagern, maar wat eerst moet, moet eerst)